Bende yıllardır yalnızım hem arkadaş olarak hem sevgili anlamında kimsem yok yalnızlığı seviyordum ama bunalmaya başladım ve delirmeye şöyleki; içimden kendi kendime konşurken iki kişi varmış gibi yapıyorum ama bilinçsiz şekilde, bu nasıl oldu lan diyor sonrada bence şöyle oldu sonra yok lan ne alaka diyorum yada bildiğim şeyleri bilmiyormuş gibi kendime anlatıyorum tamamen bilinçsizce ama.
Yani durum kötü kimsem yok nası çözülür bu iş bilmiyorum kafa dengi birisi olmayınca kalabalıklar arasında da yalnızsın yada en uygununu bulmaya çalışıyorsun aha bununla anlaşırız mizahı her şeyi güzel diyorsun fakat yakınlaştıkça o kişiyede katlanamıyorsun, esprilerine ayıp olmasın diye gülmeye başlıyosun bundan nefret ediyorum ağzım çenem yoruluyor resmen gülmesende senin hakkın da kötü düşünecek yine yalnızlaşçaksın :/