Kitabımdan ara ara kesitler paylaşmayı düşünüyorum beyler yorumlarsanız mutlu olurum.
Bölüm 1.
Uzun yollardan geçtik derinlerinde tuzaklar barındıran. Buna kader dedik. Tanrının sunduğu fırsatları değerlendirip günahkâr olmayı başardık. Bu biraz da kendimizle alâkalı. Çünkü kendimize kurallar koyup kendimizi cezalandırıyoruz kimi zaman. Tanrıcılık oynuyoruz. Her şeyin üstünde bir kuvvetin egemen olduğu düşüncesini benimsediğimiz için gelecek tüm cezaları da kabulleniyoruz. Peki, biz insanlar ne zaman birbirimizin tanrısı olmadığımızı anlayacağız? Cennet vaadiyle kendine çekmeyle sevgi vaadiyle yanında olmanın bir farkı yok. Neden insanları sevmiyoruz? Neden gel cennetime deyip cehennem kuyularına atıyoruz? Neden insanları birbirine tercih ediyoruz? Neden kötülüğe iyilikle gitmek zorundayız?
Bir buharlı pencere gibi şimdi ruhum. Buz kesmiş görünür. Heyecanla yaklaşanı basar bağrına, ondan izler taşımaya hazırdır. Çizik de atsa karalasa da günü gelip çözüldüğüm zaman tüm şeffaflığıyla göreceğim onu.
Uzun yollardan geçiyoruz, derinlerinde bir yerlerde iyikilerimiz. Buna kader diyoruz. Bir günah işlenecekse hakettiği gibi işlenecek. Her şey en iyiyi hakeder çünkü. Cehenneminde yanmak istemediğin birinin cennetindeki ırmağa göz dikemezsin. Gerekirse elmayı tadacaksın. Her günah ardından kötülük getirmiyor çünkü.
Uzun yollardan geçeceğiz derinlerinde keşkelerimiz. Buna kader diyeceğiz. Adem'in elmayı Havva'nın hoşuna gittiği için koparmadığını bilmiyoruz.
Biteceğini bildiğin halde yaşamak ne acı. Her şeyi. Yaradan öyle bir kanun koymuş ki göğsümüzün ortasına, vakti gelince her şeyi bitiriyor. Geceyi, aşkı, hayatı, güzel olan her şeyi.
Belki de elmayı yemek cennetten kovulmaya değerdir.