Ayağa kalkmak değil de ilerlemek her zamankinden daha da meşakkatli gelmeye başlamıştı. En ufak taşa çarptığımda kendimi yerde bulsam dahi kendimi bile şaşırtacak kadar kararlıydım. Biraz da yaşımla ilgili diye düşündüm. Sonuçta ölüme uzun süre dayanabilecek sağlam bir bedenin içinde yıllarca hiçbir şey yapmadan öylece beklemeyi göze almak için çok gençtim. Onu aklımdan çıkarmamakla elime bir şey geçmeyecekti.. Şimdi söylemek kolay olsa da o zamanlar bu düşünceyi zihnime yerleştirmek çok da kolay olmadı. Tarifi zor fakat acıyı size şöyle tarif etmeye çalışayım; biri damarlarınızdan ip yumağı yapmak üzere beyne giden damarlarınız hariç tüm damarlarınızı bir makaraya sarıyormuş gibi acıyor ama Arthur Rimbaud’un da dediği gibi “Dayanılmaz olan tek şey, hiçbir şeyin dayanılmaz olmamasıdır.”