Mümkün müydü? Ağladığımın tek tanığı olan gözlerimden düşen birkaç damla yaş, viskiye düşerek intihar edince tek bir kanıt kalmadı. Kendimi dışarı atar atmaz bir jilet kadar keskin olan rüzgâr çehremi her ayrıntısıyla rehin almış gibi çevreledi ve ben de soğukta çırpınan düşüncelerimi serbest bıraktım. Kendini öldürmeden önce onu kendinden çok seven kişiyi -bu kişi annesi, sevgilisi ya da babası olabilir ki hiç fark etmez- öldüren insanları katil olmadan anlayabilen tek insan gibi hissediyordum. Hüzün nasıl oluyor da benden hep bir adım önde olabiliyordu? Sanki benim ona geleceğimi bilircesine barın repertuvarında sinsice beni beklemiş gibiydi ve ben ona teslim olurcasına koşmuştum. Üzülmekten yorulan bütün hücrelerim geride bıraktığım günlere dönmemem için seferberlik ilan etmiş gibi beni ayakta tutabilmek adına direniyordu. Sarsılsam da yıkılmadım. Bana her şeyin onu hatırlatacağını zaten tahmin edebiliyordum.