Ders bitti, apar topar kalkıp yemekhaneye gittim. Her zaman buluştuğumuz koltuğa oturup gelmesini bekledim. Yıkık bi vaziyetteydim. Ufaktan sinirde vardı içimde. Ama dizginlemeye çalışıyordum. Sonunda geldi, o narin yürüyüşüyle girdi yemekhaneye. Gözleri bu sefer daha çok parıldıyordu sanki bana bakarken. Ama mahcuptu, o da farkındaydı yaptıklarının. Yanıma attığı her adımda yanakları bi ton daha kızarıyor gibiydi. Normalde şimdiye kadar çoktan ayaklanıp gelmesini beklerdim. Ama bu sefer oturmaya devam ediyordum. Yürüdü, geldi yanıma kadar. Gülümseyerek bakmaya devam edip muziplik yapar gibi başladı konuşmaya.

"Ee, sarılmayacak mısın ?" dedi kollarını açarak. Hayır diyemedim. Çünkü sarıldığım anda yağ gibi eriyip biteceğimi adım gibi biliyordum. Ayağa kalkıp beklediği gibi sarıldım ona. Bi süre öyle kaldıktan sonra ayrılıp gözlerine bakarak "Konuşacak çok şey var Eylül Hanım, hadi gidelim bakalım yemekhaneye" dedim.

Gerçekten de öyleydi. Her ne kadar yumuşatsa da beni bu sarılma daha konuşacak çook şey vardı...