Bu yazanın kim olduğunu bilememek, üstüne tahmin de edememek canımı bi hayli sıkmıştı aslında. Ama sorduğu soruya verdiğim cevapta olduğu gibi; benim hayatımda birisi vardı artık. En azından varolmaya çalışıyorduk birbirimizin hayatında. O yüzden sağdan soldan gelecek ya da bozmaya çalışacak şeyler için ne ilişkimi ne de keyfimi bozmaya niyetim yoktu.

Furkan spora gitti, ben de o sırada uykumu alayım diye yatayım dedim. Malum, gece uzun. Sabahlara kadar LoL var.

Gece boyunca bilgisayarlarımızın başındaydık. Bi bot pre, bi solo-jung, bi mid-jung her lane’de denedik yani. işin ilginci feedlemelik bi durumda yoktu, baya baya küme atlıyoduk lan böyle. Oyun esnasında laflarken Furkan’a bu mesajlaşmalardan bahsettim. “Çokta takılma, uğraşmaya da çalışma. Bırak, sen Büşra’yla takılmana bak şu 1 hafta düzelir zaten her şey” dedi. Haklıydıda. Dediğim gibi, şu 1 hafta benim için büyük fırsattı ve değerlendirmeden geçemezdim.

Oyunlar oynandı, güneş kendisini gösterdi, uyuduk uyandık kahvaltı ettik derken Furkan’ı yolcu ettim. Öte yandan da Büşramla konuşup ilerletmeye de devam ediyorum telefonda. Pazartesi günü buluşmak için planlarımızı yapıyoruz.

“Sinemaya mı gitsek ? Güzel filmler var”

“Yok ya, sinemaya sonra gideriz. Sen izmir’e gitmedin bana vakit ayırmak için, onda da sinemayla harcamayalım vakti. Yüz yüze, konuşarak, sana bakarak daha çok şey konuşalım istiyorum”

“Ben de gözlerine bakarak konuşabilmek için can atıyorum. Bence de, sinemaya sonra gideriz”

Konuşma, paylaşma isteğimizi dile getirirken sanki ona daha çok bağlanıyo mutluluğumu iki katına çıkarıyordum. Ama aklımın bi köşesinde tesettür meselesi ve davranış biçimim hala bi duvar olarak kalıyodu. Ama aşılırdı, aşılmak denenirdi en azından...