Elimi cebime atıyorum hemen, telefonu alacağım fakat telefonum yok. Ne yapacağımı bilmiyorum. Kafayı yemiş haldeyim. Gözümü kapatıyorum, açıyorum bu sefer bambaşka bir yerdeyim. Taştan bir evin içi sanırım.Az önce gördüğüm çuval gibi kıyafetlerle gezen fakirler var yine etrafta. Birde yaşlı teyze.
Askerler teyzeye birşeyler söylüyor. Teyze dolabı açıyor ne var ne yok veriyor askerlere. Asker "teyze bu çok fazla, kendine de ayır biraz. Ne olacağı belli olmaz" Teyze "Alın aslanlarım, yiğitlerim bana kışı çıkarmaya yetecek kadar var. Feda olsun size Benim oğlum Trablusgarpta şehit düştü" Diyor.
Biliyorum ama Teyzenin başka yiyeceği olmadığını. 70'in üstünde yaşı olduğunu, Elinde başka buğday, arpa,darı, pirinç olmadığını. Kışı komşulardan bulduklarıyla belki günde 1 öğün yiyemeden geçireceğini.