okulda baktığım zamanlar bizim gibtiklerim dalga geçerlerdi benimle. ama benim de elime güzel bir koz geçecekti.
neredeyse tüm sınıf beraber oturduğumuz bir andı. hep beraber gırgır şamata yapıyoruz kızlı erkekli. okulun fotoğrafçısı tuncay abi severdi öğrencilerin güzel anlarını yakalamayı. ve fotoğraftakilere gibe gibe aldırırdı o fotoğrafı orası ayrı. biz muhabbete devam ederken geldi adam
-arkadaşlar fotoğrafınızı çekim mi anısı olur
hepimiz olsun istedik o an. ama dıbına koyim çoğu kişi baya bir istemişti. ben erk ünal mali zar zor cıkıyorduk fotoğrafta. herkes atladı bir anda önümüze. adam çekti fotoğrafı bir iki güne çıkaracağını söyledi. sınıfımızı söyledik. hepimize birer tane tab edecekti.
iki gün sonra geldi sınıfa
-arkadaşlar fotoğrafınızı çıkarttım gelin yanıma.
herkes kendine bakıp 'güzel çıkmışım' 'ayyy bu ne' gibi laflar söylüyor. kimse bir başkasına bakmıyordu. erk zütü fotoğrafı almamak için tuncay abiyle tartışmaya başladı
e:abi almam ben niye alim gözükmüyorum
-olur mu işte şu sensin
e:bir başkası da olabilir ya yüzüm cıkmamış niye alim bunu
-kaşından tanıdım seni sensin bu
e:abi yok almicamç görünmediğim fotoğrafa para mı verim
ünal:al hadi ya uzatma adama ayıp amk.
hepimiz fotoğrafa baktık sonra. cidden herifin kaşla saç çıkmış amk. başka hiçbir sıfatı yok ortada. dıbına kodumun tek kaşı