hayat dolu, samimi bir çocuktu.

yaşıtlarına kıyasla çok konuşmaz, herhangi bir büyüğüne karşı saygısızlık etmezdi.

ama onu diğer çocuklardan ayıran en önemli şey gururuydu.

öyle gururluydu ki beş kuruş parası olmasın aç kalır, yine de birisinden bir şey istemek bir yana dursun; teklif etsen bile geri çevirirdi.

sonraları ben bu çocukla daha sık görüşmeye başladım, her gün çalıştığı dükkana gider bir çayını içer, muhabbet eder, hiç istemese de ihtiyacı var mı diye sorardım.

bir gün yine halini hatrını sormak üzere dükkanına gittiğimde yüzü asık bir şekilde karşıladı beni. selam verdim önce, selamımı bile almadı, “hayırdır bir şey mi oldu?” diye sordum yine cevap yok. en son üsteleyince bana doğru dönerek;

“senin başka işin gücün yok mu haaaa anasını avradını gibtimin züppesi gibtir git burdan da ananın amı gariban yarrağğa görmesin”

işte o gün bugündür fakirlerle muhabbet etmiyorum

bu da böyle bi anımdır...