elif biraz tuhaftı. ama fizikçi kenan hoca onla kapışırdı. bir ara elif derse geç geldi kız ağlayarak girdi sınıfa. salya sümük halde.
kenan hoca:kızım ne üzülüyorsun birşey kaçırmadın hadi geç yerine
ne güzel taşak geçmekti lan o öyle. kız umursamadı ağlamasına devam ederek geçti sırasına. o ders çok dalgındı. manita durumları falan kızı üzmüş belli. telefona bakarak duruyor öyle sabit şekilde. baya bir süre kafası aşağı bakarak telefona kitli kalınca hoca farketti durumu
kenan hoca:kızım kenan fm'e bağlan hadi bekliyoruz
e:hocam şey
kh:tamam hadi bekliyoruz kızım bağlan
yine düşmüştük ortdıbına. ben orta en arka sıra çağatayla oturuyordum. önümüzde çağatay s. ve anıl k. oturuyor. (gibecem yazarken zorlanıyorum yeminle hep aynı isimler) daha samimiyetimiz yok yani ben samimi olana kadar bir insanla basit şeyler için konuşmam. çağatay s. öyle değilmiş. döndü arkasına
çs:kanka ya kafamda birşey var mı
k:yok ne alaka
çs:bir şey var gibi hissettim de sallıyorum kafayı düşmüyor
k:yok kanka birşey
çs:şöyle yavaşça çırpar mısın şeklini bozmadan
k: tabi
dedim elimi uzatıyordum. kafasını kaçırdı birden
k:noldu napıyon amk
çs:kardeş napıyon ya avcarlicak gibi ne geliyon sakince çırp dedim sana
k:olum saçına dokunmadım daha ne avcarlicam
çs:tamam ben kendim yaparım ya allah allah

dıbına koyim. valla beni buluyorlardı. yanında oturan anıl da ürktü. ders boyu çağatay s. in kafayı izledi durdu ne var bunun kafasında ki bu kadar takıldı diye bakarak.
söylemeyi unuttum çocuğun saçı dümdüz yumuşak kolay şekil alıyor ve kısacık amk. yani elini daldırsan o saç yine aynı şekilde kalacak. gibtiğimin beyni basmıyormuş ama bunu anlamaya