ben kavga eden biri olmadığımı söylemiştim. ama arkadaşlarım da tam tersiydi. bizim yaşımızdaki çoğu kişi ya dayağını yemişti bizimkilerin ya mevzusu olmuştu ya da mevzuya teğet geçmişti. çok tereddütte kaldım haber verip vermemekte. yakın arkadaşlarımı kavga için ilk defa arayacağımdan rahatsızlık duysam da sonunda aradım. anlattım bizimkilere olayı. bana sövdüler amk niye alttan alıyorum diye.
diğer ders arası gittim yine orda bekliyor beni işsizler. durdum önlerinde biri laf attı
-devam etsene lan ne bekleme yapıyon
k:niye benle uğraşıyorsunuz
-sanane lan canımız kimle isterse onla uğraşırız
k:cidden uğraşmak istiyor musunuz?
-çıkar elini cebinden önce artist misin lan sen
k:adlarınızı verin bana.
-hayırdır abilerine mi söylicen.
k:benim abilerim yok. söylediğim kişiler benle yaşıt ama her türlü alırlar sıkıntı olmaz
bir tanesi posta koyuyorum sandı. oysa cidden sakince durumu anlatıyordum.
-lan sen kimsin de ammına koyim bize şekil yapıyon bak giberim belanı ha
k:sen adını ver önce o zaman

aldım bunların isimleri. bizimkilere yazdım böyleyken böyle diye. artık ne yaptılarsa bir iki gün facebooktan karşılıklı küfür seansları birikmiş baya. okulda da laf atmaya devam ediyorlar. senin o hakanı ben gibecem. diğeri diyor yunus görecek. tamam diyip geçiyorum her seferinde. olay ne ara o kadar büyüdü bilmiyorum. bizimkiler facebook mesajlarını göstermişlerdi. hakan ve yunusun baya büyük adamlara yazmışlar. bu pekekentler de ocak başkanı mı var bilmiyorum ona haber vermiş. onlara kadar cıkmış olay. iki taraf özür dilicek falan.
sonra okulda bana karışmaz oldular binler. dıbına koyim ocağa giren sırtı yere gelmez sanıyordu o zaman. sahte ülkücüler.