o hafta yine kaçtık okuldan. arsızlık başımıza vurmuş. hem de bize verilen devamsızlığı sonuna kadar harcamak vazifeydi bizim için. ben erk yusuf ve diğer sınıftan bir adaşım. ne mi yapacaktık. bizim bakirleri milli etmeye zütürecektim. ben hakan gibi değildim ama. kadının tüm pisliğini tüm gerçekliğiyle anlattım. başıma gelenleri onların başına gelecekmiş gibi tasvir ettim. bana mısın demiyor amk abazaları. ben iğrenç olduğunu yüzümü ekşiterek anlattıkça bunlar azıyordu. benim adaş gibini falan okşuyordu amk. madem öyle zütürmek de bize düşerdi artık.
buluştuk sabahtan kahvaltı yapıp yürümeye başladık. evin oraya gelince aradım yine balkona çıktı huur.
aysel:canım kalabalıksınız hepiniz mi gireceksiniz
k:yok arkadaşları getirdim de ben girmicem
a:sen dışarda bekle o zaman
k:niye ya tek napim ben dışarda
a:bilmiyorum güvenemem hepiniz gelirseniz belki gibip para vermiceksiniz
k:yok cidden gibmem seni
a:o zaman birşeyler çalıp kaçarsınız olmaz ya sen gelmicen yada hiçbiriniz gelmeyin.
telefon hoparlördeydi. son cümleyi duyarken binlerin bakışlarından anlamıştım daha o an sattıklarını. kapattım telefonu gitmelerini söyledim. aşağıda beklicektim. zaten beşer dakika gibseler nolacaktı ki. öyle olmadı ama bir buçuk saat bekledim.