Bu arada yazdım o kadar sonrasını da anlatayım bari babam ve annem severek ve imkansızliklara karşı zorla evlenmişler cok ta zorluk çekmişler yaşarken o yüzden 2 yıl sonra babam duramadı yanımızda anılar her yandan kusatiyordu kendisini her gün sabahlara kadar mezarlıkta annem ile konuşuyordu. Bizi 4 kardeş en küçüğü 1 yaşında bir arada bırakıp farklı ilde çalışmaya gitti haftada 1 telefonla görüştük nasılsın iyi misin 8 yıl böyle geçti o gitmeden önce lise 2 cift dikis oldugumda biraktim is hayatina atıldım günde 4 pakete cikardim sigarayi geri kanan kazandığım ne varsa içkiye uyuşturucu maddelere yatirdim sadece biraz unutmak için günlük içen biri haline gelmiştim unutkanlık başladı icmedigim zamanlarda hayattan tat alamaz oldum acılar arttıkça aglayamamak rüyalarda görememek başkasının görüp anlatmasını kiskanmak ve kimseyle konusamamak beni bogdu babam olmadigindan evin en büyük erkegi oldugum icin milletle ugrasmak babna kaldi sustugum icin vucudumdaki birikmis aciyi kendimi dogruyarak attim 5 yil sonra herseyin mantiksiz degersiz ve hic oldugunu kabul ettim biraktim herseyi ickiyi uyusturucuyu kendime zarar vermeyi biraktim ama hauatta hic bir amaç bulamadım halada bulmuş degilim yasitlarimin zevk aldigi olaylarin hic biri ilgimi cekmiyor yaptığı espiriler dolastigi yerler kendini adadiklari o mükemmel amaçlar bana göre saçmalıkmtan başka birşey değil herkes övüyor beni etrafimda kisiligimden dolayi onlara yol gostermemden ve yardımcı olmamdan dolayi yasitlarin gibi davranmiyorsun sanki yasli bir insan gibisin diyorlar zorluyorlar beni baska seyler yapmama ve yapiyorumda ama yine de yapmamin sebebi onlarin yüzündeki tebessümü görmekten başka birsey degil.