Hala öldüğünü kabul etmem su an 24 yaşındayım hala o kapılara bakarım tek kalınca gelecek sevecek huzura kavuşacağım sonunda derim. Ama pişmanım da annemi ne yoğun bakımda nede mezarına konulurken görmedim görmek istemedim bu hem en güzel anı ile hatırlamak istememden hemde büyüklerin izin vermemesinden ama pişmanım onu görüp bir kez kokusunu alıp ona sarılmadigim için. Unutmuyorsun ilk başlarda ben o 6 aylık dönemde her gün diğerlerini ne zaman kaybetcem diye düşündüm ne olacak onların acısına nasıl katlanacagim ya ben ölürsem onlar nasıl katlanacak buna uzaklasmaliyim soguk durmaliyim acı çekmeliler değersiz olmalıyım gözlerinde ve bunu yaptım ama yinede sevdiler saydılar vazgecmediler. Her anneler günü yeni tanisilan yerde aile tanıtma olayları küçük kardeşlerimin veli toplantıları ve kimsenin onun gibi seni algilamamasi koyuyor düğüm düğüm hemde ama yaşıyoruz. Teşekkür ederim güzel bir güne başlattın beni