ben yukarı doğru merdivenleri tırmanan öğrenci sürüsünden ayrılıp çağıran kişinin yanına yürüdüm.
-kimsin sen
k:burak ben hocam yeni geldim lise 1im
bana bakmıyordu kulağıma bakıyordu konuşurken
-hayırdır bu kılık ne oğlum (gülümseyerek konuşmaya başlamıştı)
k:ilk gün diye serbest kıyafet olacağını düşündüm.
-peki ya kulağındaki?
k:sorunsa özür dilerim hocam bilmiyordum diye elimi kulağıma zütürdüm
-çıkarma çıkarma diye gülümsedi tekrar
k:peki hocam gidebilir miyim?
gülen yüzü hiç değişmemişti. ne güzel gülüyordu öyle. bu adam sorunları olsa bu gülüşüyle herşeyi saklayabilirdi. çünkü insan birisine vururken daha doğrusu agresif bir eyleme geçeceği zaman kaşlarını çatar. bu dünya geneli bir mimiktir. insanoğlunun doğasında vardır karşı konulamaz bir mimik bu. ama o elinin ayarını gibtiğimin özel yeteneği belli ki buydu. gülerken kulağımın üzerine fevkalade bir tokat koydu. hala yukarı akın edenler dönüp beni izliyor. ben yere düşen küpeme bakıyorum ve küpenin arkası da etime saplanmış biraz. taşlı küpelerdendi.
-tamam oğlum gidebilirsin sınıfına yarın sivil gelme ama dedi...

burda bırakıp gece devam edecem