sıyırdım sol kolumu. napacağımı da bilmiyorum düşündüm. o siniri kimseden çıkaramadım lan ben. dondum bir an. yapıştırdım kestim kendimi. kestiğimi sandım yani. bekledim birkaç saniye hiçbir tak yok. giberim böyle jiletin de dıbına koyim herşey bana yokuş yapıyor lan bugün diye daha da sinirlendim. tersini çevirdim jiletin sivri tarafını. yavaş yavaş bastıra bastıra kestim. beyler belki manyak diceksiniz belki o anın pgibolojisi o acı beni rahatlatıyordu keserken. sinirimi kendimden ve ömür boyu iz kalacak kolumdan cıkarıyorum ama o an olan sinir krizim yatışıyordu. koluma baktım tabiri caizse am gibi yarılmıştı ufaktan da kanıyordu. kanı görünce geri kapattım kolumu. kanı görmek ve acı çekmek rahatlatmıştı beni.
tuvaletten çıktım derse girecez birazdan sınıfa doğru gidiyorum. bir an farkettim ki tanımadığım bücürler ve yaşıtlarım bana bakıyor tip tip. anlamadım nolduğunu. sınıfın kapısının orda bizim yavşak elemanlarla laflaşayım da kafam dağılsın dedim. beni gören boş boş bakıyordu amk. noldu lan muallakler dedim. bir tanesi hiçbirşey demeden gitti yanımızdan. o arada arkadaşlar söyledi olum kanıyorsun lan iyi misin dedi. ben de düşündüm. okul ikincisi olan aklımı gibsinler benim kanattın kendini eyvallah gizlemeyi bil bari beceriksiz salak. tabi o giden çocuk boşa gitmemiş. buseye haber vermeye gitmiş. bir dakika geçti geçmedi buse bağıra çağıra aynı anda ağlayarak bana koşuyor. (dıbına koyim feryat figan ağlarken ilk defa gördüm kızı soğudum ne iğrenç feryat ediyordu öyle) burak noldu sana diye sarıldı bana sımsıkı ağlıyor