Bunlar yüzünden savaşa girme gibi bir durum yok. Zaten bu savaşa bizi sokacaklardı. Abdülhamid de olsa bizi bu savaşa sokacaklardı. Bizim bu savaştan kaçmamız veya tarafsız durmamızın imkanı yoktu. Cemal Paşanın hatıralarında çok güzel bir kısım vardır. Savaşarak ölmek ile teslim olarak ölmek arasındaki farkı anlayamayacak olan kişilere bir sözümüz yoktur. Mecburi gitmeleri gerekti çünkü ittihat ve Terakki liderleri hakkında I. Dünya Savaşı'na bizi girdirmeleri ve Ermeni Tehciri yüzünden savaş suçlusu sayılıp Divan-ı Harp'de yargılanacaklardı. 28 Ekim 1918'de Divaniye Mebusu Fuad Bey'in Meclise verdiği önergeye de bakarsan bu Divan-ı Harbin kurulmasının gerektiği ve bu kişilerin yargılanması gerektiğini bildirmektedir. Yargıladıkları Ittihatçıların bazılarını asmışlardır. Bazılarını da delil yetersizliği dolayısıyla Maltaya sürmüşlerdir. Bekirağa Bölüğüne atılan binlerce ittihatçı vardır. Yani durum böyle olunca liderlerin yurtdışına çıkması gayet doğal. Gitmeselerdi hayatlarına son verilecekti. O zaman vatan için çalışamayacaklardı.