ittihatçıları kinleyen bir güç felan yok. Zaten bu ittihatçılar veya o dönem Jön Türkler diyelim istibdatın en yoğun katmanında bulunan insanlar. Jurnal var hafiye var dernek örgüt kurmak yasak dergilerde sansür var. Şimdi Abdülhamid'in cidden çok sevdiğim bir yönü var eğitime çok değer veren bir insan. Şimdi cayır cayır Avrupa'ya talebe gönderiyor. Romaya Parise Cenevreye Brüksele Londraya. Çocuk oraya gidiyor orada okurken ne görüyor. Hür basın, parlamento açık, tartışma var, hiçbir insan takip edilmiyor veya düşüncelerinden dolayı kodese atılmıyor. Osmanlıya geliyor ne görüyor. Gazetelerde dergilerde burun bile diyemiyorsun. Tahta kurusu bile yazamıyorsun neşriyat yaparken tahtı kurusuna çevrilceğinden dolayı. Ayrıca savaştan sonra pişman olma gibi bir durum yok. Okuduğum kitaplar arasında ben Abdülhamid'e muhalefet yaptığı için pişman olan iki insan tanırım. Birisi Rıza Tevfik Bölükbaşı diğeri ise Süleyman Nazif. ikisinin de Abdülhamid'e şiiri vardır pişmanlıklarını yazdıkları. Bir de şu açıdan bakalım. ittihatçıların ilk amacı vatanı kurtarmaktı. Meşrutiyet, Kanun-i Esasi vs. bunlar ikinci planda kalan şeyler. ittihatçıların amacı vatanı kurtarmak eğer bu olmuyorsa devletin yıkılış sürecini uzatmaktır.