Yoklukta değildim, aciz bi durumda hiç değildim. Sadece kırık ve yaralı bi şekilde gelmiştim sakarya’ya. Bu da yaramı sarmaya başlayacağım ilk bandajım, ilk yara bandım olabilirdi. Biz konuştukça, işi tanışmaya ve güldürmek için fazlasıyla geyiğe vurdukça zamanın nasıl geçtiğini anlamamış sırayı çoktan bitirmiştik bile. Sıra bize gelirken Gamze atılıp “Ya telefonunu versene kaydedeyim numaramı” dedi. Normalde tanımadığım bi kıza telefonumu vermek mi ? Hayatta yapmayacağım bişey. Ama o an boşluğuma mı denk geldi artık n’olduysa verdim lan direk telefonu. Burada durum “kız telefonu alıp kaçacak amk” tarzı bişey değil elbette. Ama o esnada elindeyken görmemesi gereken bi mesaj gelebilir, galeri açık kalabilir (ki galerim her zaman boştur ama olsun). Ama verdim bu sefer telefonu.
Peki neden doğrudan telefonumu istemişti ? Heralde o kadar kalabalıkta sesli bi şekilde söyleyip etrafa duyurmak istememişti. Haklı bi sebep. Kaydetti kendisini, baktım
“Gamze 0:)” şu kafasında hare olan emoji var ya o işte .D

Kart işlerini hallettikten sonra yurtlara dağıldık. Ama keyfim yerindeydi. Yolda düşündüğüm tek şey mesaj atsam çok mu aceleci davranırım düşüncesiydi. Ama tanımayı istiyodum beyler. Yurt buddy’lerim haricinde konuştuğum hem de karşı cins olan bi birey olacaktı.

Üniversitede galiba harbiden kızlar teklif ediyordu binler