eski ben yokum; bitkinim ve yorgun...
çocukluğumu özledim, yere düşen meybuzuma üzülmeyi, sokakta topu olan bir arkadaşımı görünce sevinmeyi özledim. yoruluyorum dostlar. günler geçtikçe, çocukluğumdan uzaklaştıkça yoruluyorum...

uzağım kendimden.
uzaklaşıyorum...
önümü ardımı bilmiyorum, yaşıyorum bala züte anlayacağınız.
kadınlardan, içkilerden, hayatımdan soğuyorum artık.
ya gerçekten büyüdüm ya da gittikçe küçülüyorum.
kime bir şey dediysem intihar falan etmeyeceksin değil mi? dediler.
tabii ki hayır. o kadar ahmak bir insan değilim.
ben ölmek için değil, gerçekten yaşamak için yazıyorum bu satırları.
anlayacak birkaç kişi çıkarsa ne ala...

sevgiler...