Duyulan inilti ona, bedeninin ağrısından gece boyunca inleyen eşini hatırlatmıştı.
Sabahın ilk ışıklarıyla yola düşen Yusuf dedenin aklı, 60 yıldır yanından çok nadir ayrıldığı hayat arkadaşındaydı.
Onun hasta yatağında yolunu gözlüyor olacağını anımsayınca dudakları titredi. Yüzü ağlamaklı bir ifadeye büründü.
O hayattaki tek dayanağı olan eşinin kahvaltısını hiç bu denli geciktirmemiş, ilaçlarını daima vaktinde içirmişti.
Kalbi eve gitme isteğiyle hızlı hızlı çarpmaya, bu ana kadar sabırla bekleyen yaşlı adam sabırsızlanmaya başlamıştı.
Bir elindeki küçük kağıda, bir numaratördeki rakama yeniden baktı.
Sıranın kendisine gelmesine henüz epeyce vakit vardı.
Dayanamadı. Sanki bir suç işliyormuşcasına muayene odasının kapısını ürkekçe iki kez tıklattı.
Solgun yüzlü genç bir kadının açtığı kapı, o daha maduriyetini anlatamadan sıranı bekle amca ikazından sonra yüzüne sertçe kapandı.
Yusuf dede, kendisini kapıdan çeviren genç kadının umarsız tavrına çok içerlemişti.
Şimdi o soğuk duvara yasladığı beli olduğundan daha kamburdu.
Çekik gözleri ağlamaklı, bakışları daha çağresizdi.
Başı eğik, bekledi, bekledi.
Nihayet sıra kendisine gelmişti. Sevinçle odaya yöneldi.
Yeniden yüzüne kapatılır korkusuyla, bu kez kapıyı çalmadan alel acele içeri girdi.