giden sevgilisi için ağlayan liseliler bakın

Benim de çok hayallerim vardı da, etrafımdaki çoğu arkadaşım pgibolojimi bozdu. Gay olduğum için, ilkokulda arkadaşlarımın çoğu bana sen git kızlarla oyna derlerdi. Top diye çağırırlardı. Çocukluğum işte böyle geçti. Ama her şeye rağmen neşeliydim. Sonra, arkadaşım benimle küsmeye başlamıştı, ben de sürekli düşünüyorum niye benimle küsüyor diye. Aklım çok bulanıktı. Küstüğünde çok moralim bozuluyordu. Başka bir arkadaşımla sürekli benimle dalga geçiyorlardı. Akşamları, benimle küsecek mi acaba, benimle dalga geçecek mi acaba diye endişelenirdim sürekli. Zehir olurdu geceler. Hatta son kez arkadaşım olacağı zamanlar iyice endişelenirdim. Her gün ağlıyordum, saçma sapan şeyler düşünüyordum. Neyse, sonra bir olay oldu arkadaşımla, bunu kimseye söyleyemedim, o kadar yalnız, o kadar üzgündüm ki, artık herkesin bana karşı olduğunu düşünmeye başlamıştım. işte hayatın gerçekleri orada başladı. Eve gelince her gün, oyuncak ayıma sarılıp hüngür hüngür ağlardım. Dinin baskıcılığına kendimi daha çok vermiştim. Neyse, birkaç yıl geçtikten sonra bu olayı unuttum. Şimdi de 3 yıldır diş korkusu çekiyorum. Hiç yakın arkadaşım yok, yalnızım. Babam diş korkumla ilgilenmiyor bile. Bir sevgiliye sahip olma hakkım bile yok. Çünkü insanlar bana aciz gözüyle bakıyor sürekli. Ama ben yalnızlığımı içime attım ve nedense çoğu zaman yeniden umutlar doğdu içimde. Sayısız intihar düşüncelerimi ve hayal kırıklıklarımı saymıyorum bile.

Bunları niye yazdım bilmiyorum, hiç de paylaşmadım kimseyle bu şekilde. Ben de liseliyim. Arkadaşınızın kıymetini bilirsiniz. Babanız ve anneniz yaşıyor çok şükür. Sevgilinizden ayrıldınız, ağlıyorsunuz, hoş. Ama kaybedecek bir arkadaşınız yoksa, babanız ve anneniz size önem vermiyorsa, siz de onlara önem vermiyorsanız, kaybedecek bir sevgiliniz yoksa ne yapacaksınız? Bu durumda, boşlukta olacak ve kişilik problemleri yaşayacaksınız. Bir dediğiniz, bir dediğinizi tutmayacak. Mutsuzken güleceksiniz. Belki de onun için gülüyorumdur hep. Bazen bu durumdan şikayet etsem de, sakin anlarımda oturup düşünüyorum, sanki bunlar olmasaydı diğer normal insanlar gibi olmayacak mıydım? Daha mı mutlu olacaktım, yoksa bu sefer de normal durumumdan daha fazlasını mı isteyecektim?

Pff, çok saçma oldu. Paylaştığımdan ötürü, hiç de rahat değilim.

Oha, ne kadar uzun yazmışım. Ekşici bin miyim neyim. =)