Hayatımda yaşadığım en akılda kalıcı anılarım 2001 yılında daha ben 8 yaşlarında bir çocukken başladı. Dedemler dağ eteğinde dış dünyaya kapalı bir Karadeniz ilçesinde otururlardı. ilçede yerleşim seyrekti ve hemen hemen hiç tarla yoktu. Herkes ağaçların, meyve bahçelerinin içinde otururdu. Annem ve dayım çocukluklarını orada geçirmiş olduklarından her yaz bir ay orada toplanırdık. Kendileri gibi doğayla iç içe büyümüş çocuklar olmamız isterlerdi, bizim de tam macera aradığımız dönemler olduğundan dedemlerin evinde kalmak çok hoşumuza giderdi. işte bu yaz da yeşil selvilerin, kavakların çevrelediği yollardan kıvrıla kıvrıla arabada gidiyorduk. Ablamla biz arka koltuktaydık, ablam benden iki yaş büyüktü ve çok iyi anlaşırdık. Sokağa çıkıp oynayan çocuklardan olmadığım için ablamla çok oynardık, o zamanlar resimli hayvan kitapları vardı. Kitaplardan öğrendiğimiz kadarıyla etrafta gördüğümüz kuşların türlerini tahmin etmeye uğraşıyorduk. Biraz açık alanlara gelince ağaç tepelerinde leylekler görmeye başladık. Her leyleği ilk görenin puan kazandığı bir oyun oynamaya başlamıştık ki annem arkaya döndü, "Bu sefer Defne ablanızı da çağırdık siz hatırlamazsınız çok küçükken görmüştünüz." Biz ablamla birbirimize baktık ve somurttuk. Eğlencemizi bozacak yabancı birisinin evde olmasını istemiyorduk. Annem devam etti: "Defne ablanız dedenlerin Marmaristeki yazlığında yan komşumuzdu. O da seneye liseye başlayacak, bu yaz sınava girmişti. Dinlensin sınav stersini atsın diye çağırdık." Bir sonraki leylek yuvasında üç tane yavru leylek görmemizle annemin dediklerini unutmamız bir olmuştu