Kasım 2007, onuncu ayın soğuyla birlikte yavaş yavaş doğalgaz faturamız kabarmaya başlamıştı, tabikide bunu birtek kardeşim Nuran, annem Zarife ve yavaş yavaş aklı ermeye başlayan 7 yaşındaki kardeşim Savaş biliyordu aslında bilmiyorduk aklımız yavaş yavaş kara kışın zor geçeceğini idrak etmeye başlamıştı. Babam mı? Babam evimize onbeş dakika uzaklıkta hergün utanmasa koşarak gideceği baba evindeydi ; Kıvrık gagalıları sevenler derneği...

Evet babam dertsiz tasasız gamsız kedersiz birisiydi, zamanında ağanın torunu diye güzel annemi vermişler dedemler, bir insanın hayatına en kötü en fazla zararı nasıl verir bir insan? Dedemin yaptığı gibi işte, annemi babama vererek. Annem Zarife 46 yaşında 3 evladı bulunan dünyalar meleği çilekeş bir kadın, kardeşim Nuran 21 yaşında çocuk gelişimi bitirmiş genç bir kız, ama yaşıtlarından çok farklı bir kız. Diğer kızlar gibi haftasonları kimselerle buluşamaz, istediğini giyemez, canının çektiğini yiyemez. Sebep aile değil, sebep maddi durumumuz. Bir ağanın torunu olmak bir taku değiştirmiyormuş bunu en iyi biz öğrendik.