Öğle arası oldu. Kızlar bu sefer bize sormadan direk yemeğe gittiler. Mert ise:

Mert-“Ben aşağıdaki marketten birkaç atıştırmalık alıp geliyorum kanka. istediğin bir şey var mı?”

b-“Yok. Benim iştahım yok. Sen git. Ben biraz yalnız kalmak istiyorum zaten.” Dedim. O da

Mert-“Tamam kanka. Ama sana da bir şeyler alacağım. Aç kalma.” Dedi ve asansöre bindi. Ben de kendimle baş başa kaldım. Haylaus neden böyle bir şey yapar ki? Kendisi bir tanrı sonuçta. Neden böyle saçma bir şekilde ceza verir? Anlamıyorum. Anlamıyorum… derken telefonum çaldı. Arayan Mert’ti. Telefonu açtım:

b-“Bir şey istemiyorum dedim ya.”

Mert-“Kedi gelmiş. Herhalde bir şey söyleyecek. Oradan bir hedef alıp buraya gelsene.” Dedi. Kedi niye gelmiş ki buraya kadar? Camdan aşağı baktım ve gerçekten de bayağı aşağıdalar aq. Hedef alıp nasıl tutturayım o kadar uzağa? Aslında iş kafada bitiyor. Okun ona isabet ettiğini düşünürsem isabet eder. Oku bıraktım ve isabet ettiğini düşündüm. Ve evet. işe yaradı. Bedenindeyim.

b-“Ne oldu?”

“Sana göstermem gereken bir şey var. Kötü bir şey mi değil mi bilmiyorum ama sana göstermem gerektiğini hissettim.”

b-“Peki, göster bakalım.”

“içinde bir huzursuzluk var. iyi misin?”

b-“Pek değil. Sen bana ne göstermek istiyorsan göster. Akşam evde konuşuruz.” Ve Mert’in bizi bırakması için ayağıyla elini itti. Mert de yavaşça bizi yere bıraktı ve koşmaya başladık. Mert de arkamızdan koşuyordu.