Sabah telefon sesine uyandım. Off. Kim arıyor pazar pazar. Telefonu elime aldığımda Musa abinin aradığını gördüm. Hemen toparlandım ve açtım.

b-“Alo”

Musa-“Sesin uykulu geliyor. Saat 9 oldu bu kadar uyunur mu?” Akşam uyuyamadım ki düşünmekten. Kafamda bir yığın soru var.

b-“Gece pek uyuyamadım.”

Musa-“Neyse şirkete gitmemiz lazım. Geçerken seni de alacağım.”

b-“Yaa abi yine mi? Patron her pazar ‘Bu son mesai olacak’ diyor. Ama daha hiç sonu gelmedi.”

Musa-“Çünkü durmadan yatırımcımız bizden iş bekliyor. Ve bu işler 2 gün tatil ile yapılacak işler değil.”

b-“Ama abi ben sana cuma söylemiştim elinde iş varsa bana ver diye. Sen de yok dedin.”

Musa-“Zaten bu yeni bir iş. O zaman iş yoktu elimde şimdi seç beğen al. Bu işin süresi sıkıntılı. 26 gün süremiz var. Ve işimiz çok. 10 dakikaya orada olurum. Sen de hazırlan aşağıda bekle.”

b-“Tamam abi hemen hazırlanıyorum.” Dedim ve telefonu kapattı. Hemen üstümü giyinmem lazım. Off ya. En sevdiğim gömlek, ceket ve pantolon kombinasyonum abimde kaldı. O değil bir de bu çamurlu kıyafetlerle yatağa yatmışım. Yatak da hep çamur olmuş. Off. Resmen şu an kendimi gibesim geldi. Üstümü aceleyle giyindim ve çarşafları çamaşır makinesine attım. Gelince yıkarım artık. Abimin pijamaları, evde yıkanması gereken ne varsa derken çamaşır makinesinde yer kalmadı. Ve 3 kez çamaşırı dolduracak kadar da kirlim var. Benim ya evlenmem lazım (ki böyle bir sorumsuzla kim evlenir) veya artık sorumluluk almaya başlamalıyım. Çılgın partiler yok. Bir daha asla. Artık hazırım. Aşağıya inebilirim. Son bir kez daha üzerime baktım. Saçlarım falan düzgün. Tamam. Aşağıya inip Musa abiyi beklemeye başladım.