bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

Sol daşşakta bazen iyi kötü ilgi çeken bir başlık görüyorum. Hadi diyorum, girip bakayım, birşeyler yazayım. Sonra başlığa girip bir de görüyorum ki, başlığı açan kişi bir kadın, altında da herkes kuyruğa girmiş.

Başlığı, ilk iletinin içeriğini ne kadar beğenirsem beğeneyim, orada dönmekte olan mavranın parçası olma fikri birden canımı sıkıyor. Hemen sözlükten çıkıyorum.

Ha bir de şöyle bir şey var: Kadınların açtığı başlıklar doğrudan kendi hayatlarına ya da kendilerine ait bir şeyi hatırlatma üzerine kurulu.

Sağlam bir tespit, düzgün yazılmış bir metin, ağırlığı olan bir konu hakkında yapılmış bir çıkarım yahut oturaklı bir yorumlarına da denk gelmedim şimdiye kadar (biriki istisna var, artık buralarda olmayan ve yazdığı ilk günden son güne kadar birşey anlatmaya çalışan. Ama yıllar önce geldiler ve yıllar önce gittiler onlar da).

Sonuçta mevzu aynı. ilgi karadeliği olan birileri bir tarafta, yutulmaya mahkum, ağırlıksız toz zerreleri bir tarafta, el birliğiyle sözlüğün anası belleniyor.

Ne olacak? Olacağı şu: bir kaç gün böyle köpürtecek, sonra nefret edip linç edecekler. O başlığı açan kadın da bi süre sonra kendisine sövülmesinden sıkılacak, karşısındaki kitlenin ilgisi, kitle çirkinleştikçe anlamsızlaşacak, bir an gelip çatacak, kof bir son ileti yazıp basıp gidecek sözlükten.

Sonra? Sonra yeni bir ilgi karadeliği belirene kadar namık'a söveriz, belirdiğinde de bu rezillik en başından başlar tekrar.