açılma teklifinin son hali. Üstelik yaşanmış gibi yazıp motivasyon kasıyorum.

Okuluna gidip çıkmasını bekledim. Çıkınca takip edip sanki oradan geçiyormuş gibi yanına gidip selam verdim. Nasılsın iyimisin diye hafif sohbet başladı, ama ben direk konuya girmek istedim.
"Aslında ben buraya 2.5 yıldır süren içimdeki savaşın zafer kutlamasını yapmaya geldim. Kalbimin ve beynimin savaşı. Dur sana anlatayım. Aslında senle ilk tanıştığımda iki taraf arasında sürtüşmeler başladı, ardından geçen yılın Eylül'ünde savaş patlak verdi. ilk zamanlar şiddetli bir savaş değildi, ikisi de dengeliydi. Yaza girdiğimizde ateşkes imzalandı fakat daha okul başlamadan 1 hafta önce kalp tekrar saldırdı. Neredeyse savaşı kazanacaktı ki üstüste gerçekleşen olaylarla bir çok cepheyi kaybetti. Beynin depresyon stratejisi kalbi alt üst etti. Kalp yenilgiyi kabul etmişken bir anda milliyetçi siviller cephelere akın etti ve savaşı kazandı. Ben de bu zaferi kutlamaya geldim, sana hislerimi anlatmaya.
Bu 2-3 haftalık depresyon sürecinde bir çok kızla samimileşmeye çalıştım, unutmaya çalıştım seni. O kızlar yıldızlar gibiydi, en ücra köşeden bile parlıyorlardı. Ama Güneş doğunca yıldızlar kayboluyor, orada olduklarını biliyorum ama göremiyorum işte. Sensiz geçen her günüm için alacaklıyım bu dünyadan.
Konuşmam bitti, 1 dakikalık saygı duruşu andından kalbimin marşı."
Önceden hazır ettiğim şarkıyı oynatıp hazırola geçtim.
♫Haydi söyle, onu nasıl sevdiğimi... ♫

Devdıbını planlayamam, yaşamam gerek. Cesareti bulunca bakacağız artık.