ölüm gibi, ihanet gibi, zaman gibi şeyler

sevdikleri olmayan bir insanım

sevebileceğim kişiler ya öldüler ya zamanla benden koptular ya da ihanetleriyle kendilerine olan sevgimi suistimal ettiler

düşüncelerime göre herkesten bir farkım yok, herkesin başına gelebilecek acı gerçekleri toptan yaşıyorum sadece

kaldıramayacağım bir yük de değil bu, sonuçta insan her tür zorluğa alışabilen bir canlı

sadece yakın çevremin olmaması sıkıntı yaratıyor

aile isteme küstahlığında da değilim

öyle gerekmiş diyorum

demek ki ailem olması gerekmiyormuş diyorum

dostlarımın olmaması benim hatam olabilir

hayattan beklentim de yok

zira istediğimi alabilecek güçte ve olgunlukta birisiyim, beklememem gerektiğini de çok iyi biliyorum

bu zamana kadar hiçbirşeyin kendi kendine olmasını beklemedim

ailem yoktu; kendi kendimi, yine kendim yetiştirdim

hayatta “şanslıydım” diyebileceğim tek şey babamın parasıydı

belki bedenen yanımda değildi ama babalığını da yaptı, destek çıktı her zaman parasal anlamda

onun dışında bugünlere gelmemde en ufak katkısı yoktur

işte bu yönüyle kafamı kurcalayan şeyler aynı zamanda da evrensel değil

bir insanı şanslı kılan birkaç özellik vardır mesela

birincisi aşktır; bir kişi gerçek aşkı bulduysa, sevdiği insanla mutluysa bu onu şanslı kılar, ve birbirleriyle zorluklara karşı savaşabilirler

tek sevdiğim kadın olan nişanlımla ayrılalı 2 sene oldu, iki ay önce de evlendi. Yani bu bakımdan şanslı sayılmam

bir diğeri ailedir; bir insan ailesinden güç alır, insana güç veren, en başından beri yanında olan, en büyük dayanağıdır aile.

benim uzunca bir süredir ailem yok. teyze, hala, kuzen en başından beri yoktu zaten. Bir sebepten dolayı hiçbirisiyle görüşmezdi bizimkiler. Ben de hiçbirisini tanımıyorum doğal olarak.

üçüncü olarak sayabileceğim ise; dostlardır. tıpkı aşk gibidir dostluk da. insanın dertlerini paylaşabileceği, çıkarsız sevdiği, birbiri için ölüme gidebileceği dostlarının olması da aile kadar aşk kadar önemlidir.

benim dostlarım da yok. bu benim suçum ama. huysuz, geçimsiz bir insana dönüşmem bunlara sebep olmuş olabilir... yani evet öyle oldu:))

tüm bunlardan sonraa,, en son gelir para

paranın dediğin şey de zaten dostlarınla, aşkım dediğin insanla veya sonsuz dayanağın olan ailenle birlikte güzel, kaliteli vakit geçirebilmek için kullanılmazsa ne işe yarar ki?

şuan kimseye akıl verebilecek bir insan değilim, kötü şeyler yaşadım evet ama bu beni iyi birisi yapmaz. kaldı ki kötü şeyler yaşadığım kadar aynı zamanda kötü şeyler de yaptım. her anlamda

bu yüzden size olsa olsa sadece tecrübelerime dayanarak birkaç öneride bulunabilirim;

insan sevin
Güzel sevin
Vakit harcayacağınız en önemli şey sevdiklerinizdir, işe gömülüp onları ihmal etmeyin
Hayatı yaşayın
Hiçbir şeyin olmasını beklemeyin, mücadele edin ve alın
Mutluluğu doğru yerlerde arayın
Kendinizi sevin