ofkeliyken konuştuğum için çok şey kaybettim artık konuşmuyorum sadece anasını gibecek gibi bakıyorum biraz daha iyi gibi sizin bi taktiginiz var mı bu arada kaba biri değilim çocukluğum yetimhanede geçti şuan entel biri bile sayılırım kendimi gelistirdigimi düşünüyorum ama şu öfke sürekli önüme taş koyuyor bide susunca sinirden gözüm doluyor tepki veremediğim için bütün sıkıntı içime atıyorum biliyorum konuşsam daha kötü olcak diye kendimi yiyorum. bi akıl verin şu kardesinize