içeri girdiğimizde generaller hararetli hararetli tartışıyorlardı. Noz’un içeri girmesi ile hepsi önünde başını saygıyla eğdi. Kalkın işareti yaptıktan sonra hepsi başını kaldırdı. Ki tekrar aşağı bakmak zorunda kaldılar. Çocuk yani. Mecburen yukardan bakıyorlar.

Noz-“Durum hakkında bilgi verin.”

Karsu-“Kralım. Ticaretimiz son 3 gündür aksamaya başlamıştı lakin bugün kesildi. Dışarıdan hiçbir şey alamıyoruz. Dediğiniz gibi bütün kaleleri ve garnizonları boşaltıp ordularımızı başkentte birleştirdik. Son kalemizi de aldılar. Artık Aldmir krallığı en geniş krallığa sahip.”

Noz-“Anlıyorum. Peki tüm ordusuyla mı saldırıyor?”

Karsu-“Hayır. Kalelerde en az 300 asker bırakıp öyle saldırısına devam ediyor.”

Noz-“Peki kaç askeri var? Casus öğrenebilmiş mi?”

Karsu-“Tahmini 15 bin asker.” 15 bin mi? Bu çok fazla.

Noz-“Peki bizim garnizon ve kalelerdeki askerlerle beraber kaç askerimiz var?”

Karsu-“Maalesef 3000 kadar. Bu kazanamayacağımız bir savaş.”

Noz-“Yani her asker 5 kişi öldürse yeter.”

Karsu-“Onlar bizim 5 katımız. Nasıl yenelim? Hem kuşatma sırasında depolarımızdaki yiyecekler de halka ve bize 2.5 sene yeter.”

Noz-“Savaş o kadar sürmeyecek. Emin olun.”

Miras-“Aklınızda bir planınız mı var?”

Noz-“Evet. Merkezde yaptırdığım borazan hazır mı peki?”

Karsu-“Evet. Çizdiğiniz şemadakinin aynısı gibi yapıldı. Peki ne işimize yarayacak?”

Noz-“Bu planı size bir kere anlatıyorum. Beni dikkatlice dinleyin. Miras. Sen şimdilik dışarı çık. Sana güvenmediğimden değil. Konseye dahil olmadığından bu planı duymaman gerekiyor.”

Miras-“Nasıl isterseniz” dedim ve dışarı çıktım.