Yerimize geçtik. Kaypak da malzeme almış mangallık. Hatta biraz fazla kaçırmış sanki.

b-“Abi. Biz de almıştık et. Bunlar fazla olmaz mı?”

Süleyman-“Olmaz olmaz. Senin çocuklar canavar gibi. Hepsini yerler.”

b-“Abi. Çocuklar için bile fazla bu…”

Süleyman-“Hadi hadi. Boş boş konuşma da ateşi yak. Acıktık. Yakmayı biliyon değil mi ateşi?”

b-“Abi. 47 yaşındayım. Elbette ki biliyorum.”

Süleyman-“Sen mi 47 yaşındasın? Şu tipe bak. Çocuklarının abisi gibi duruyon. Karın anan gibi duruyor. Gelip de bana 47 yaşındayım diyorsun.” Çok ağır laflar bunlar.

b-“Sen söyle o zaman. Elimden ne gelir? Yaşlanmıyorum. Benim seçimim mi bu?” Aslında öyle. Pişman mıyım? Biraz.

Süleyman-“Senin hastalığın bende olsa var ya günde 40 karı giberim. Ama sende çük yok ki. işte. Adaletsiz dünya. Çüksüze gençlik verir, gibeni direk yaşlandırır.”

b-“Demek ki giben yaramıyor bu dünyaya abi.” Dışımdan söyledim. Vay amk. Bir çaktı tokadı bana. Tamam. Hissetmedim. Ama canım yandı. Pgibolojik galiba.

Süleyman-“Seni bir giberim 3 yıl sıvı mamayla beslenirsin. gibtir git ateşi yak.”

b-“Tamam abi.” Dedim ve mangala koştum resmen. Lan neden korkuyorum. NEDEN KORKUYORUM. Ölümsüzüm lan ben. Ne yapabilir ki bana? Fiske vursam öldürecek gücüm var. Nasıl alıştırdıysa artık.