birinci siniftaydim daha, sene 2000 olmasi lazim. bu kartlardan biriktiriyorum deli gibi, okulda arkadaslari utup aliyorum. kirtasiyeden sagdan soldan komsu cocuklarindan mahalledeki bebelerden herkesten aliyorum. butun seriyi biriktirmeye calisiyorum, taktim kafaya amk. sonra birgun babamla arabadayiz, okuldan donuyorum. babam dedi ki, kartlarini versene bi. 100-200 tane var bi de az da degil. ben saniyorum ki bakacak ya da oylesine elimden alacak. sorgusuz sualsiz aptal gibi verdim o kartlari. acti cami, hepsini tek tek yirtti. hayatimda gordugum ilk gercek huur evlatligi buydu galiba. agzim acik bakakaldim, bir sey diyemedim. desem doverdi cunku, zaten daha 7 yasindayim. hava da ruzgarli, hepsi gokyuzune saga sola dogru ucustu yirtilmis pokemon kartlarimin. izledim sessizce, usul usul agladim. babamdan nefret ettim uzun bir sure. o gunden sonra da hic bu tarz kartlar biriktirmedim. ilk ve son oldu. amina koyim baba