dinlere inanmayan biri olarak en nihayetinde bilimin de kendini kandırma meselesi olduğunu düşünüyorum. pratik yarar sağlayabildiği için dinlerden daha yararlı elbet fakat kesin bir gerçeği ifade ettiğini söylemeyiz. çünkü kendimizden bağımsız bir varlık alanına sahip değiliz, sahip olma imkanımız da yok. eninde sonunda her şey insanda bitiyor. misal nietzsche’den gelsin

“ neden ile sonuç diyorlar. gelgelelim biz oluşun imgesini bu imgenin ötesine ya da ardına ulaşmaksızın yetkinleştirdik. her durumda 'neden' dizileri çok daha bütünlüklü olarak karşımıza çıkıyor, biz de çıkarım yapıyoruz: ilkin şu ya da bu önce gelmeli ki sonra şununla bu gelebilsin. ne var ki, bu herhangi bir kavrama içermiyor. örneğin, her kimyasal süreçte, 'nitelik', her zamanki gibi, bir tansık olarak görünüyor; her türlü bir yerden bir yere gitmede de. itmeyi kimse açıklamadı. bir şeyi nasıl açıklayabiliriz? biz olsa olsa var olmayan şeylerle çalışırız: çizgiler, düzlemler, atomlar, bölünebilir zaman aralıkları, bölünebilir uzamlar. biz ilkin her şeyi bir imgeye, kendi imgemize dönüştürüyorsak, açıklama nasıl olanaklı olur? “