Daha gözümü açar acmaz hayatla karşı karışıya geldim gardimizi erken almak zorunda kaldık ya da bırakıldık daha 3aylık bir bebekken ayyaş pustun teki olan babam evi terk etmiş vefakâr anam ben ve abimle beraber abimle aramda 10yaş fark var daha o yaşta uyuşturcu kullanan hırsızlık yapan bir abim varmış abim zaten yarım yamalak gittiği okulu bırakıp bize bakmak için okulla işini komple bitirmiş torbacılarin yanında mal tutmaya başlamış ona verilen küçük maddeler ile hem kafasini rahatlatıp hemde bize ekmek getirmeye başlamış daha 3 4yaşlarinda hayata olan kinim baş göstermiş evdeki geçim derdi babasız bir çocukluk pgibolojimi tamamen bozmuş öfke kontrol sıkıntılarına yol açmıştı bazen aç bazen ise tok yatıyorduk tek eğlencem uyanır uyanmaz kendimi sokağa atıp oyun oynamak ve evdeki dertlerimi diğer bebelerden çıkarmak olmuştu acıma denen duygu yoktu sadece birilerine zarar vermek beni rahatlatıyordu bir gün misket oynarken beni yenen bi bebeyi öldüresiye dövünce abileri gelip beni tabiri caizse beni poşet etmişlerdi daha sonra abim ve arkadaşarı gidip beni döven lavuklarin bacaklarina isleyince bu mahallede işlerin böyle yürüdüğünu anlamış bulundum