Emre gavatı arkamdan beni takip etmişti. Arka sokaklar mı çekiyoruz huur çocukları.
-Beni mi takip ediyon gavat?
+He ama napmaya indin olm sen buraya, tuvalete gidicem dedin katta mal gibi bekledikten sonra dışarı çıktın.
-Ya giberim seni Emre iki dakka kafa dinleyim dedim dıbına koydun, hadi sınıfa çıkalım

Şansıma Emre ne filmler çevirdiğime ayıkmamıştı.
Sınıfa girdiğimde Öykü'nün yüz ifadesine çaktırmadan baktım.
Hiç de ağlamaklı bir yüzü yoktu, nasıl olurda bu kadar iyi kamufle edebilirdi.
Neredeyse emziğini kaybetmiş 1 yaşında çocuk gibi ağlamıştı ve şuanda suratında bir
gülümseme vardı.
Kıyamazdım, neye ağlamıştı acaba? yoksa... yoksa...

iç dünyama hızlı bir dalış yapıp düşünmeyee başladım.
Evet girelim kötü senaryolardan birini daha

senaryo 1

Öykü'nün sevgilisi vardı ve onu bir konuda yanlış bir şey yapmadığını ikna etmek için
yalvarıyor olabilirdi.

senaryo sonu 1

Senaryo 2

Ailevi bir mesele yaşıyordu, yada arkadaşıyla ilgili bir sıkıntısı vardı.

Senaryo sonu 2

Peki bir soru daha neden sınıf değiştirmişti?
Tekrar buraya geldik değil mi sevgili binler?