babam

Hiç gitmesen olmaz mıydı ?

Şu ikilemlerden kurtulup senden akıl alsaydım eskisi gibi.. sahi çok gençtin daha, etrafta bir sürü yaşlı var hepsi de sapasağlam.. senin hakkın değildi ölüm..

Hani alışırsın felan dediler hep, 1 gün aklımdan çıktıysan namerdim..

Ben sevdiğim bir insanı değil unutmak, kaybetmemek için elimden geleni yaparım.. istemeseler dahi

Bugün rüyamda gördüm seni, hani bir fotoğrafın vardı, annemle çekilmişsin, saçların, bıyıkların simsiyah olan fotoğraftaki halinle gördüm seni..

O dönemi hatırlıyorum, o güzel, temiz, masum dönemi.. kalk işe geç kalacaksın dedin yine.. bugün gitmesem olmaz mı dedim işe ilk başladığım sıralarda olduğu gibi..

Keyfin bilir oğlum yat dedin.. rüyada bile kıyamadın ki bana.. bilsen ne çamur, ne pis, ne yıkık bir insanım ben.. belki biliyorsundur bilmediğin şeyleri.. ama yine de seviyorsundur bilemem ki..

Sahi seninle her pazar sabah 7 de kalkıp evde tamir edilecek eşyaları tamir etmeyi özledim.. hep fırça kayardın şu yaşa geldin ben mi söyleyecem diye..

Hiç sevmiyordum o pazar günü sabah kalkıp ev işleriyle uğraşmayı.. ama anladım ki bazen sevmediğim şeyleri şu an ne çok severmişim ben.. ne zaman evde bişeyler tamir etmeye kalksam.. babam olsaydı şimdiye benden önce yapar, yapamazsa zaten bozuktu der çıkarıdı diyorum..

Geçmez dediğim zaman çok hızlı geçti.. belki de şimdi çürüdü bedenin.. ne önemi vardı ki bedenin.. senin ruhun çürümez hiç bir zaman..

Ne zaman bir ortamda babayla ilgili muhabbet dönünce telefona alarm kurup biri arıyormuş gibi yapıp telefonla konuşmak için yanlarından ayrılıyorum.. dayanamıyorum, sevmiyorum, nefret ediyorum sensizlikten..

Ne vardı ki erkenden ölecek.. bizi ebedi terkedecek ? Ne olurdu Allah benim ömrümden alıp senin ömrüne verseydi ? Sen herkesin sevdiği saydığı bir insansın.. ben ise bir işe yaramayan, itin uğursuzun önde gideni aciz bir insanım..

Seni özledim hiç olmadığı kadar..