teneffüs zili çaldığında deniz sırama geldi. bu sırada furkan ve cemil dıaşrıya çıkmışlardı herhalde. denizle oturup birbirimize sürtünüyorduk. konuşmuyordukta. sadece sürtünüyorduk ki bana yeterliydi.
-deniz bugün bize gelmek ister misin diye sordum.
+okul çıkışında mı?
-evet .
+olur farketmez dedi.
annem hergün misafirliğe gidiyordu neredeyse. ya da bir işi oluyordu. ev boştu büyük ihtimalle. bu yüzden çekinmeden çağırdım eve. teneffüs biterken sırasına geçmek için kalktı. kalçalarını hafiften bacaklarıma değdirerek geçti yanımdan. yine bir irkilme çöktü üzerime.

derse girerken furkan ve cemil yanıma oturdu. cemil in gözleri kan çanağı gibiydi. ama bir şey demedim. bu tip sevgi şeylerine de gelemem.
ama furkan öyle değildi.
-cemil noldu lan ne bu halin?
+boşver kanka önemli değil.
-söyle lan rahatlarsın.
+baharı sevdiğimi söyledim. kız resmen küfür etti bana. ben kimmişim ki onu sevebiliyor muşum?
-bşver kanka kendi kaybeder.

üzülmüştüm cemile. ama kafamı başak bir şey karıştırıyordu.
-ya kanka sen ne ara uyandında bu kızı sevdin? dedim.
+oğlum hep seviyordum bakmaya kıyamıyordum.

bir hasgibtir çektim içimden. bakmaya kıyamıyor diye sınıfta horlayan ilk tescilli insandı.

ders başlayınca bahar ve mahide oturdu. bahar mahide ye “o kim ya beni sevebilir” gibi bir şey söyledi. cemil iyice çöktü. yine tutamadım kendimi:
-ne biçim bir huursun lan sen . dedim. bir organımızı gibme şansı verilseydi dilimi giberdim.

bir kız ın hakaret yediğinde genelde yaptığını yaptı. ağlamaya başladı. olay hocaya kadar geldi. bütün sınıf bu duruma kitlenince ben iyice korkmaya başladım. ilkokulda da böyle olurdu. küçük bir şey yapardım olay büyüdükçe büyürdü. huur çocukları tek yumruk olmak için benim hatamı bekliyorlardı.