ev her zaman olduğu gibiydi. abimi övüyorlardı beni gömüyorlardı. babam hergün beni yanına çağırıp:
-bak oğlum abin ne güzel çalışıyor sende onu örnek al biraz olur mu?
diyordu.
bende:
+evet baba diyordum.
ardından annem saydırmaya başlıyordu. sen nasıl benim oğlum olabilirsin hiç mi abine çekmedin diyordu. içimden “hiç çekmedim içeste karşıyım” diyordum. bir taka yaramıyordu elbette.

ertesi gün okula gittim. deniz sınıfa girdiğimde gülümseyerek baktı arka sıralardan. derya da bana kötü kötü bakıyordu. belki onun da bana vermek gibi planları vardı bilinmez. bu kızlar nerede tip biri var buluyorlardı. o tip bendim. normal bir tiptim ama güzel bir kızla beraberdim . hayat güzeldi.
arka sırada mahidenin kalçalarının etkisinden yavaş yavaş kurtulmanın da sevinci vardı. derste ayağa kalkıp “evet o kalçalarını avuçlamak isterdim. ama artık kalçalarını avuçlama ihtimalim daha fazla olan bir kızlayım. gibtir git bu sınıftan huur” demek istiyordum. ama herhalde hoca iyi karlışamazdı bu durumu. cemil uyumuyordu bu sefer. furkan da uyumuyordu. önümüzdeki tahtada dil anlatımla ilgili şeyler yazılıydı ama göremiyordum. dil anlatım hocasını da hiç sevmezdim. hep arabasını patlatmak gelirdi içimden. durmadan sakakllarıma karışırdı. bu da başka bir olay. 16 yaşında hayvan gibi sakala sahiptim. babamın genetiğini gibeyim.