karne günü geldi. okula doğru yürürken içimde gram karne heyecanı yoktu ama stresden ölüyordum. "ne diyeceğim şimdi nile", "acaba kabul eder mi?", "nasıl konuya girsem?", "acaba yalnız mıdır?". sorular kafamı gibiyordu ve yol boyuncada gibtiler.

okula vardığımda önce nili buldum. halimin kötü olduğu çok belliydi. stresden rengim atmıştı. konuşmaya başlayınca rahatladım. çevremizde tanıdık olmaması beni rahatlatıyordu. hiç uzatmadan "arkeoloji müzesine fotoğraf çekmeye gidelim mi dedim?" kuru bi evet veya hayır bekliyordum ama o sordukça sordu "ne zaman?", "neden orası", "senin fotoğraf makinen var mı?"... sorularını tek tek cevapladım. salı günü için sözleştik.

mutluydum ama korkuyordum. ne olursa olsun ikimizde bir ton olasılığın içine dalacaktık