instagramın popüler olmadığı dönemlerde stalklamak, kelimenin gerçek anlamıyla stalktı benim için. düşünsene panpa içine kapanık bir liselisin, 50 tlnin peşine düşemeyecek kadar acizsin, ufaktan sosyalfobi baş gösteriyor ve öz güvenin yerlerde. ne kimseye kızın adını sorabiliyordum ne de hislerim hakkında konuşabiliyordum.

okulun içinde kızı takip etmek için çok uğraştım. Daha önce hiç bu kadar uğraşmamıştım. çekingen olmak zordu. göz göze geldiğimizi düşünmem bile kafamı kuma gömmem için yeterli nedendi. hem nefes kadar yakın olmak istiyordum ona hem de fersahlarca uzak olmak.

artık kantinde, bahçede, koridorlarda, içtimada bir gözüm, bir kulağım ondaydı.

ismini öğrendim, sınıfını öğrendim, sesini duydum. başka erkeklerle şakalaşmalarını izledim -ve bu gerçekten benim için korkunçtu-.

kimseye anlatmıyordum, çaktırmamaya çalışıyordum ama herkes acınası çabamdan haberdardı ve arkadaşların belli ki biraz heyecan istiyorlardı