moralsiz bir şekilde eve gittim kimseye de bir şey söylemedim. ailem illa ki anlamıştır bir takluklar olduğunu ama bana karışmazlardı o dönemler.

pazartesi istiklal marşı için sıraya geçerken o kızı gördüm. normalde de görüyordum, hoşuma da gidiyorduk ancak bu sefer farklıydı. nefesim kesilmişti.

kumral saçları vardı güzelimin. gri gözleri hafif çekikti ve resmen parlıyordu. göz kapakları kırmızıydıve yemin olsun ay, beyaz tenini görse kıskanırdı. kısa boyluydu. dudakları hayatımda gördüğüm en güzel şeylerdi.

içe doğru yoğunlaştığımı hissettim. vücudumun her zerresinin katılaştığını (hayır ereksiyon değil). sema ya çıktım sonra uzaya. çevremde hiç bir şey yoktu. yandım, yandım ve yandım. bir yıldız gibi içe çöktüm. dünyaya döndüğümde yüzümde aptal bir gülümsemeyle istiklal marşı okuyordum