zaman geçtikçe elemanlarla bir birimize alışmaya başladık. her taktan liseli gibi rock müzik dinliyorduk, yabancı dizi takip ediyorduk. onlara yakınlaştıkça bu dışlanma işi baya keyfimi kaçırmaya başlamıştı.

günler geçti haftalar geçti. her şeyi kanıksadım. bu okula ait olmadığımı, bu insanlara ait olmadığımı çok iyi biliyordum. ben de artık üzülmeyi bırakıp iyi yaptığımı düşündüğüm şeyleri yapmaya başladım. hikaye yazdım, şiir yazdım. ailemle konuştum beni davul kursuna yazdırdılar (nickim oradan geliyor). her şey iyi gidiyordu lan. kendini adadığın bir şeyler olunca cidden gibik liseli dertleri o kadar da umrunda olmuyor insanın. güzel liselere gidince seni sattığını düşündüğün arkadaşlarına telefon edip "karşiim naber" diyorsun mesela, aynaya bakıp "ulan şeklimi şemalimi gibim bu tip ne" felan diyorsun. bir kere kendini geliştirmeye başladın mı devamı geliyor yani