Sayfayı çevirip, devam ettim.Bir sonraki sayfada Byn. Sneed çocuklar koştururken masasında oturuyordu.’Hadi,Byn. Sneed utangaç olmayın.Bu çocuklara kimin patron olduğunu gösterin.’Byn. Sneed yere bakarken üzgün gözüküyordu, Kemikleşmiş ellerini masaya dayamış kabullenmeye çalışıyordu. Yüzündeki kendinden nefret etme hissi gittikçe artıyordu masasının karşısında durup ona dil çıkaran çocuğa bakarken. Sayfayı çevirdim tekrar neden bu kadar korktuğunu anlamak için.

Bu sefer paragrafı önce okudum ki iyi ki de öyle yaptım.”Şimdi, şimdi Byn. Sneed güvenlik makasını al.Bu çocuklar kegibler ve deşiklerden öğrenirler.’

Resimde Byn. Sneed deliye dönmüş bir şekilde elinde makasla çocuğun ellerinin bağlarını kesiyordu.Çocuk ağlıyor ve çığlık atıyordu. Byn. Sneed devam ettikçe kızıyordu. Dişleri sıkıca kenetleniyordu.Bu resme bakınca ağzım açık kaldı ve birkaç kez gözlerimi açıp kapadım. Rahatsız ediciydi, evet,ama hala sadece bir kitaptı.