bu konuda pek iyi sayılmam; insanlarla konuşmak konusunda. Yani,ebeveynlerim kitapları zamanımı öldürmem için iyi bir fikir olarak görmüşlerdi. Bana bir ton şimdiki çocukluk kitaplarımı aldıkları zaman sadece 6 yaşındaydım. Tüm kitapçıların alt raflarında gördüğünüz ucuz, kağıt kapaklı hikaye kitaplarıydı aldıkları. Genelde parlak renkli resimlerle bezeli arkadaşlığı, maceralara atılmayı, korsanlar be hazinelerini, ejderhalar ve prensesleri anlatan kitaplardı.

Çok fazlaydılar hepsini tabiki bitiremeyecektim. Bodrumumuzda,bir rafın altında bir dolu tahta ufak dolaplar vardı.Bu dolaplardan birinde ben bu okuyamadığım kitapları tutuyordum işte. Böylece okuldan sonra hergün onları alıp okuyabiliyordum. Hergün 6 yaşındaki aklımı başımdan alıyorlardı,ki hala da alır.

Herneyse, eninde sonunda zevkle okumuştum.

Zamanla ilgimi yitirdim kitaplara karşı. Ebeveynlerim bana bir oyun konsolu almışlardı, tabiki, parlak bir ekrana bakma arzusu sıkıcı bir kağıda bakma arzusundan ağır geliyordu.O küçük tahta dolap da aklımdan siliniverdi, tekrar açmadım. Günler haftalara, haftalar aylara, aylar da yıllara döndü.

Liseyi de bitirdikten sonra, artık koleje geçmenin vakti geldi çattı.