küçükken çok efendi, düzgün bir çocuktum. diğer bir deyişler annem tarafından bir beta erkek olarak yetiştirildim.
akrabalarım ve ailem tarafından çok sevilirdim. sokakta diğer çocuklarla iyi anlaşırdım ama hiçbir zaman diğer çocuklara karşı bir üstünlüğüm olmadı. Her daim birinin beni yönetmesini bekledim.

ilkokula başladım o zamanlar kızlarla konuşmanın, sevgili olmanın kötü bir şey olduğunu düşünürdüm. o zamandan beridir hiç kız arkadaşım olmadı. hiç uzun uzun muhabbet ettiğim olmadı.
orta 2'ye kadar hep kadar hep sınıf birincisi oldum, bilim sanat gibi yerleri kazandım, matematik olimpiyatlarında derece yaptım. sonra bilgisayarla tanıştım günümün yarısını ona harcadım. iyice insanlardan uzaklaşmıştım. tek iyi olan ders başarım da yok oldu. haketmedğim bir lise kazandım
sonra pgibiyatriste zütürdüler beni gibtiğimin ilaçları yüzünden daha da kötü oldum. takıntılı, asosyal, kimseyle konuşmayan, sinirli, sosyal fobik bir hale geldim.

hiç dış görünüşümden bahsetmedim demi.
uzun boylu, babyface, yeşil gözlü, kumral tenli yakışıklı bir delikanlıyım ama inanın şuana kadar neredeyse hiç yararını görmedim. cidden çok yakışıklıyım. harbi çok fenayım ama gerçekten çok zor durumdayım. bazen fotoğraflarımı çektikleri oluyo utancımdan bişey diyemiyorum. modellik teklif ettiler. kızlar falan yanıma geliyo abaza abaza hayran gibi bana bakıyolar. sosyal fobik olduğumu anlayınca da dalga geçiyolar ya da küfür ediyorum.

kendimi övmek istemiyorum dış görünüşüm dışında da övülcek bir yanım yok zaten.
son 2 yıldır asosyalliğin zirversine çıktım. diğer insanlar ne yapar ne eder her şeyi unutmuşum. sosyal fobik olduğumu söylemiştim heralde. 2 saat evden çıksam ölücek gibi oluyorum. insanların arasından geçerken öyle bir kasılıyorum ki anlatamam size. önüme bakıp çok hızlı adımlar atıyorum. birde benim gibi yakışılıysanız herkes size bakıyo. beni garipsiyolar, tanıdıklarım bu çocuğu ne oldu falan diyolar, kimsenin takdığı yok beni.
bazen intiharı bile düşünüyorum.
özellikle son 1 senede bütün arkadaşlarım yok oldu. kalanlarda benden kaçmaya bakıyo zaten. haklılarda. kim agresif, asosyal birini sever ki.

okulda öğlen yemeği dışında sınıftan çıktığım yok. dersleri de dinlemiyorum. eve geliyorum akşama kadar oyun oynuyorum.
bu durumum yüzünden ailemle de kavga ediyorum bilmiyolar ki yaşadığım sıkıntıları. dışarı çıksam yerin dibine giriyorum, evde otursam yine yerin dibine giriyorum. okulda kimsenin beni giblediği yok. cidden çok kötü bir durumdayım. artık ne yapıcam bilemiyorum. kendimi tek ifade edebildiğimin yerin inci olmasından utanıyorum

okuduysanız harbi sağolun. bu şekilde dertlerimi hafifletiyorum.