Gözümü açtığımda beyaz ışık hariç hiçbir şey göremiyordum. Galiba ölmüştüm. Kumar oynadım, günaha girdim. Hem de o kadar büyük bir günah ki ertesi güne ölecek kadar zamanım vardı. Ah noluyor?
“Merhaba, beni görüyor musun?”
Buda neydi şimdi ölmemiş miydim?
“Peki ya duyabiliyor musun?”
Doktor mu lan bu?
Noluyor lan? Biri benimle taşşak mı geçiyor? Beyaz önlük giyip organlarımı mı alacaklar? Çok konuştum. Buda ne? Bari beni kaçırdınız ellerimi ve ayaklarımı niye bağlamadınız salaklar? gibicem ama ha! Kaç gündür ne oluyor bana? Biri izah edebilir mi?

“Hey! Dur dur. Nereye kalkıyorsun? Daha tam olarak kendinde değilsin.”
“Burasıda neresi? Şimdi anladım hastanede miyim?”
“Evet ama kalkmaman lazım.”
Yav dıbına koyim iyiyim ben
“AHHHH!! Başım!”

Doktor taburcu edileceğimi söylediğinde hastanedeki 3. Gecemi sonlandırmış oluyordum. Otele geri döndüm, her şeyi toplayıp, ücreti ödeyip defolup gittim havaalanına. ilk istanbul uçağına atladım geldim benim mülke. Apartmanın kokusu bile en son hatırladığım kokuyla aynı. Birde şu çingene çok olmasa apartmanda huzurlu bir yer olacaktı burası. 23 kişi kalıyor 2+1’de dergi kapağı kılıklılar. Neyse…