17. gündeyim ve hiç çalışmadım .Beyler üzerimdeki özgüvensizlik kendine inanmama yükü o kadar ağır ki beni hep kısıtlıyor hep bir şey başarmama engel oluyor bir şey başarmak benim için o kadar zorki beyler.Her geçen gün kendime acımama kendimden nefret etmeme neden oluyor bu yük yıkıldığım ve başaramadığım her gün kendimden nefret ediyorum.Bu gün aikidoyada gitmeyi bıraktım yaklaşık 1 aydır gidiyordum ve ondanda vazgeçtim ondanda korktum beyler onuda başaramadım.Ve yoruluyorum dostlar inanın stresi atardamarımda hissediyorum her yerimde zona çıktı stresten tansiyonda çıktı sağlığımda elden gidiyor.Ve ben hiç bir şey yapamıyorum arkadaşlar yapamıyorum neden yapamıyorum neden başaramıyorum inanın artık ağlamak istiyorum hüngür hüngür ağlamak... Sürekli inancımı kaybediyorum sürekli umudumu kaybediyorum sürekli özgüvenim gidiyor. Ufaktan özgüvenim arttırsamda bir rüzgarla pufff yıkılıyor. Babam bana ne dedi biliyormusunuz beyler "ezik aciz hiç birşeyi yapamayan sefil" dedi beyler inanın ne kadar ağırıma gitti. Benden küçük kardeşim bile hedeflerine uyuyor başarıyor ben hiçbir tak başaramıyorum beyler inanın o kadar zoruma gidiyor ki.
Beyler zayıf hissediyorum aciz hissediyorum iradesiz hissediyorum özgüvensiz hissediyorum umutsuz öfkeli pişman derbeder... Kahroluyorum bu acizlik karşısında.
Ama...
Tekrar tekrar tekrar ve tekrar ayağa kalkıcam.
Her dememde yere kapaklansamda yıkılsamda küllerimden tekrar doğucam. Hayallerim için yapıcam tekrar deniyeceğim korkmadan usanmadan bıkmadan inatla ve inatla tekrar başlıyacağım.Ya önümdeki beni engelleyen duvarı yıkıcam yada bu duvar beni ezicek. Hayallerimi benden alabilmen için önce cesedimi çiğnemen gerek hayat. Karşıma çıkaracağın bütün engelleri bir bir aşıcam ve aşıcam.Zor bir sınavdan geçiyorum eğer bu sınavı geçersem en dipten kalkabilirsem inanın dostlarım beni kimse tutamaz.