[flashback devam]

Zeynep ile karnelerimizin verdiği mutluluk ile el ele tutuşup okul bahçesinden çıkışa doğru yürüyorduk. Hiç beklemeyeciğimiz bir şeydi merve nin bizim okulun önünde durması.

Z: Yalniz birisi bu merve değil mi?

Yb: Nerede?

işaret parmağı ile Okulun kapısının önünü gösterdi gözlüğümü takıp oraya baktım. Yıllar sonra onu görmenin heyecanı ile zeynebin elini bırakıp merveye doğru koşmaya başladım.

Z: Yalniz birisi beklee!

Hiç duymamış gibi koştum yanına mervenin. Hiçbir şey demeden gitmesinin hesabını sormak istiyordum ama kafamda da bir o kadar sorular vardı sormak istediğim.

Neden koştum bilmiyorum.

Galiba onu tekrar kaybetme korkusu sardı içimi.

M: Yalniz birisi yavaş!

Dalgın bir şekilde koşarken ona çarptım yanlışlıkla.

M: Aptal yavaş diyoruz nereye bakıyorsun?

Hiç cevap vermeden sadece sarıldım ona. Birkaç saniye duraksadı sonra ufak bir karşılık verdi oda sarıldı.

M: Yalniz birisi ölüyorum bıraksan artık?

Geri çekildim

Yb: Ne işin var burada senin? Nasıl biliyorsun okulumu?

M: Zeynebin ablasından öğrendim. Uzun zamandır görmek istiyordum sizi.

Biz konuşurken Zeynep geldi yanımıza

Z: Hayvan biraz yavaş olsana elim çıktı!

Yb: Zeynep sen biliyormuydun onun buraya geleceğini?

Z: Hayır haberim yoktu yalniz birisi

M: Ona söylemedim kübra ablayla bizim aramızda

Yb: Ah bu ablanın işleri Zeynep!

Zeynepte merve ile özlem giderdikten sonra bi yere gidip düzgünce konuşmak için bir yer arayışına girdik.

M: Ne yapıcaz şimdi?

Yb: Buraya sen geldin sen düşün napalım şimdi?

Z: Bu aptal evden başka yerlere zor gider en iyisi onun evine gidelim.

Yb: Haydaaaa kızım biliyoruz asosyalim de ama bir erkeğin evine iki kız gelicek garip değil mi?

Z: Ben hergün geliyorum zaten garip bir tarafı kalmadı artık ;)

Haklı olduğu düşüncesi ile benim evin yoluna koyulduk.