Bugün kalp doktoruna gittim.30 yaşlarında bir kadın vardı. Kalbinde sıkıntı varmış kadın bayıldı falan eşinin yüzünden okunuyordu umutsuzluk, çaresizlik.Ya çocuğu yüzüne bakamazsın o derece tatlı çocuk yere oturdu ağlamaya başladı dıbına koyayım varya sanki içimden bi parça koptu.Ne kadar acı bişey lan o kadının çaresiz olması o çocuğun kuru yere oturup ne olacağını anlamadan ağlaması. Sonra bir kadın eşi ve kızı geldi babasının kolları delik deşik olmuş iğneden serumdan, kalp hastası adam acıdan sürekli bağırıyo yürüyemez hale gelmiş. Babası bağırdıkça o kızın suratına bakıyorum öyle derin bakıyo ki babasına sanki ne olacak halimiz dercesine. Annesi zaten bezmiş ulan var ya bugün bütün gün 1 gram gülemedim nedense. Gerçeklerin zor olduğu her zaman aklımın bi köşesindeydi ama yaşayarak görmek insanı harap ediyor. Sonra diğer tarafa bakıyorum 15 yaşında bi kız annesi babası almış eline telefonu şunu alalım bunu alalım lakayık bi oturuş falan insanlar adam bağırdıkça adama bakıyor.Özel hastanede zengin hepsi ne olacak dıbına koyim bi muayene olmuş 200 tl.Birader kafam harbi berbat yani anlatmadan edemicem yazdım buraya ne kadar önemsersiniz bilmiyorum ama.Çoğu boş dert tasayı bir kenra bırakmak lazım gerçekleri görerek yaşamak, olup olmayacağını bilerek yaşamak gerek. Evvelsi gün tatilden döndüm herşeyim 4-4lük işe motivasyonum %100 şimdi bira açtım 1 günde bütün hayatım gibildi. insanları çok önemsiyorum o çocuğu o kızı o gözlerindeki bakışları unutamam. Onların çaresizliğinde kaç tane umut birikmişte silinmiş..Ah anasını gibeyim be.Banane diyen direk gibtirsin gitsin huur çocukları hep gülüp eğlencez mi